به گزارش خبرگزاری حوزه، تولید و پخش سریال "سوران" از شبکه اول سیما نشان داد که تلویزیون اگر هوشمندانه و با برنامه دست به تولید محتوا بزند به خصوص در رابطه با سریال ها، می تواند اثری قابل قبول و پرمخاطب را روانه‌ی آنتن کند.
از همان چند قسمت نخست این سریال می شد تشخیص داد که با اثری متفاوت و در عین حال پرمحتوا روبرو هستیم که می خواهد حرف جدی ای درباره یکی از مقاطع مهم تاریخ معاصر کشورمان را بزند. سروش محمدزاده به عنوان کارگردان این سریال نیز انصافاً در کار خود نشان داد که استعداد و توانمندی بالایی دارد و اگر مورد حمایت مدیران و تصمیم سازان تلویزیون قرار گیرد، قابلیت تولید آثاری به مراتب قوی تر و جذاب تر از "سوران" را نیز دارد.
تمرکز سریال بر روایت بخشی از زندگی یک رزمنده و به عبارت دقیق تر، چریکی کمتر شناخته شده در مواجهه با جنایات کومله، بخش دیگری از توانایی رسانه ملی در جنگ روایت ها را نشان داد به شرط آن که قدردان این توانایی ها باشیم و از آن ها در مسیر درست بهره ببریم.
تلویزیون باید در چنین نبردی به معرفی قهرمان های واقعی ملت ایران بپردازد که در سخت ترین و پیچیده ترین شرایط زمانی و مکانی برای دفاع از این مملکت، همه گونه دست به ایثارگری زدند و اینک ماییم که باید روایتگر سیر تحول آن ها در مسیر بندگی خدا و خدمت به خلق او باشیم.
سوران روایتگر یک فرد عادی در خطه کردستان است که شغلش خیاطی است و بعدها برای پوشش مبارزات انقلابی محبور می شود که در لباس آشپزی درآید، در مقطعی دیگر می بینیم که روی چرخ دستی صیفی‌جات می‌فروشد و یا شاگرد فرش‌فروشی می‌شود. در کل به قول خودش "دنبال یک لقمه نان حلال" است. هرچند دغدغه‌اش پیش از پیروزی انقلاب، رفتن به رضاییه و مبارزه علیه ساواک است.
یکی از نقاط قوت این سریال ناظر به قصه خوب و نوع درست روایت آن و به ویژه شخصیت پردازی به اندازه است به نحوی که مخاطب عام با قهرمان داستان همذات پنداری دارد و او را می‌پسندد.
"سوران" در عین حال که قصه ای حماسی و پرتنش مربوط به مبارزات انقلابیون در کردستان دارد اما وجه عاشقانه آن نیز پررنگ است و نکته جالب توجه این که در این زمینه به هیچ وجه اهل ادا و اطوار درآوردن هم نیست البته در برخی قسمت ها نیاز به شتاب و ریتم تندتری احساس می شد تا به لحاظ فرمی نیز بر جذابیت کار افزوده گردد، اما به هر حال مجموعه سازندگان در تولید چنین اثری نمره قبولی را دریافت می کنند.
